czwartek, 20 marca 2014

Ostatni przystanek - Mexico City

Kolo 7ej docieramy do "defe", jak nazywają Mexico City lokalsi (DF = dystrykt federalny). Ladujemy kolo La Merced, pod autobusem juz czekaja taksowkarze. Im wieksza tabliczka z informacją "bezpieczna taksowka" i logami roznych firm (autobusowych, np. OCC, lotniczych etc) na szyi pana kierowcy tym wieksza cene zyczy sobie za dojazd do kolonii Sifon, w ktorej mieszka nasz host z Couchsurfingu. Zaczynamy od 200peso, jedziemy w koncu za 80, choc pewnie i za 50 dalibysmy rade, bo odleglosc szacuje na podobna, a moze nawet krotsza niz z domu naszych pierwszych hostow (a wtedy poszlo 50). No ale coz. Taksowki z taksometrem nie bylo w zasiegu wzroku...
Oczywiscie po raz kolejny zapomnielismy o tym, ze taksowkarze tutaj miasta nie znaja. Przyzwyczajenia z Polski są dla mnie w tym temacie zbyt silne. Po umowieniu ceny do kolonii Sifon ruszamy, taksowkarz pyta dokad ma jechac, podaje adres, a on kiwa glową i mowi: dobrze. To dokad mam jechac? Szczesliwym trafem moj telefon zechcial wspolpracowac i udalo mi sie recznie znalezc nasz adres. Kierowca przyjrzal sie mapce, pokiwal glowa powtarzajac sobie wszystkie w prawo i w lewo i pojechalismy.
Po dojechaniu do domu Sac-Ni trafiamy w objecia calej jej duzej rodziny. Rodziny wyjatkowej. Po pierwsze - zajmujacej swoimi nieruchomosciami mam wrazenie wiekszosc dwoch sasiadujacych kolonii... ("Tu mieszka ciocia, tu wujek, tutaj mama i tata w weekendy mają comedor, tutaj jest moj gabinet, a tutaj mamy male muzeum, zaprowadze Was). Tutaj, dawno temu jak jeszcze dzielnica byla nie taka zabudowana, bylo kino nalezace do dziadka, teraz jest tylko piwnica (bodega??)". Yyyyy... My też dostajemy swój własny dom (sic!) Kiedyś mieszkali tu rodzice Sac-Ni wraz z córkami, ale teraz mieszkają wszyscy z dziadkiem, który jest już za stary aby mieszkać samemu.
Po drugie rodziny wrosnietej w lokalna spolecznosc. Wspierajacej kosciol (a dokladniej ten, ktory stoi naprzeciwko gabinetu Sac Ni), tradycyjnej ("u nas w rodzinie nie jest dobrze widziane, aby mieszkać ze sobą przed ślubem"). I zabierajaca nas zaraz po sniadaniu do Xochimilco (oprocz przejazdzki lodka zaliczamy tez przejazd na konikach i wizytę w katedrze Xochimilco). Okazuje sie, ze plywajace ogrody maja wiele przystani, nie tylko te, ktora znamy z poprzedniego wyjazdu i jedyna opisana w przewodniku, ale tez np. tę, ktora ma naprzeciwko duzy plac do przejazdzek konnych (dorosly wsiada z dzieckiem, 45 lub 90 peso, zaleznie do dlugosci trasy), obok mały mercado de artesanias i voladores na słupie (bardzo podobają się Wojtkowi). Po wizycie w katedrze, w ktorej urzekaja nas nietypowe materialy wykorzystywane do dekoracji, jak np. Kapsle w portalu czy trociny do "plakatu". A dalej... NAJLEPSZE sorbety truskawkowe jakie kiedykolwiek jadlam... (Note to self: Idac od katedry Xochimilcoulicą Violeta po przeciwnej stronie niz kosciol na ulicy Violeta, jakos w jego okolicy, nie pamietam czy wczesniej czy pozniej, czyli po prawej, w zupelnie niepozornej dziupli)

Po powrocie z Xochimilco rodzina wciaga nas do comedoru gdzie dostajemy tradycyjne tortille, i poznajemy kolejne osoby (ciocie, wujkowie, kuzynki i kuzyni mnożą nam sie w oczach, podobnie jak rano w domu przy sniadaniu).

Kolejne dni poswiecamy na ponowne odwiedziny Muzeum Archeologii i Antropologii w Chapultepec, Museo Mural Diego Riviery i targ de La Ciudadela (i tym razem udaje mi sie nie zlamac nogi w drodze do niego ;). Jesli chodzi o muzeum to mam wrazenie, ze podoba mi sie duzo mniej niz za pierwszym razem. Prawdopodobnie dlatego, ze tym razem ogladam czesc etnograficzna na pietrze, ale czy jest to wina moich wiekszych oczekiwań (troche juz wiem, wiec chcialabym wiecej) czy slabszej ekspozycji?? (Sporo eksponatow nie podpisanych, przewodnik mowiony w urzadzeniu czesto czyta to samo co na tabliczkach... Wiec wkurzam sie, ze niepotrzebnie wydalam 75 peso, sporo podpisow tylko po hiszpansku, choć z tym już jako tako sobie radzę). Trudno sie zorientowac, ktore ekspozycje prezentują zwyczaje z przeszlosci ktorej juz wymarly, a ktore wspolczesne. Poza tym mam wrazenie pewnych uproszczen - np. w czesci archeo przy info o pelocie "wiemy, ze po zakonczeniu gry zawodnik ginął" - a przeciez zawsze dotad mowiono mi o istnieniu wielu wersji interpretacyjnych?
Ale jest tez kilka pozytywnych momentow, rozpiera mnie duma gdy elementy trzech piramid rozpoznaje z pamieci, bez zerkania na podpisy :) Zaciekawia mnie tez informacja o tym, ze i tutaj w czasie wiosny ludow odbyl sie zryw ucisnionych. To troche jednak daleko, aby nastroj polityczne sie przenosily.

Mural Diego ciekawy, choc znow przewodnik (tym razem polski Pascala) nas wkreca. "Warto kupic broszure, ktora pokazuje kto jest kim" na muralu. Uhmmm... W sali ekspozycyjnej jest duza legenda ktora wyjasnia wszystkie siedemdziesiat kilka postaci muralu. Kupiona za chyba 20 peso broszura wyjasnia piecdziesiat kilka... Targ fajny, choc oczywiscie jesli sie kupowalo to same rzeczy "u zrodla" to ceny zniechecaja :) Trafiam natomiast na swietne wyroby z drewna ze stanu Guerero (z miejscowosci Olinala jak zeznaje sprzedawca), duzo ladniejsze niz te z Corso Chiapas (delikatniejsze wzory, mniej przypominaja cepelie :) Moglabym tam pobuszowac jeszcze przez pare godzin i kilkaset zlotych ;) dobrze, ze wzielam ze soba tylko ograniczona ilosc pieniedzy (choc sa stoiska gdzie mozna placic karta, ale na nich jest zazwyczaj drozej), a reszta towarzystwa czeka już na mnie. Wracając obładowujemy się jeszcze pomarańczami na sok. To akurat zdecydowana przewaga Mexico City nad Gwatemala. W Gwatemali fajne mają Luciados (np. Truskawkowe), ale z sokami z pomaranczy nie bardzo im po drodze. A tutaj - pomarancze tak soczyste, ze mozna je recznie wyciskac, a szklanka soku wychodzi z dwoch pomaranczy. A cena - rozboj w bialy dzien. Tylko ze to my jestesmy rozbojnikami, a nie sprzedawca...

(P.S. nie moge sie doczekac az zajrze w Warszawie do aparatu i obejrze zdjecia. Bardzo malo ich robilismy tym razem, trudno sie chodzi z aparatem z dwojka dzieci, ale mam nadzieje, ze bedzie czym zilustrowac bloga, licze tez na kilka perelek z Gwatemali).

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz